পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/৯৫

কিয় মিছা ধৰ মোক কৰিছোঁ মিনতি,
কটা ঘাত চেঙ্গা তেল নিদিবি প্ৰাণত॥
“জনম অন্তৰি মই ভুঞ্জিলো বহুত দুখ,
“নুশুকালে চকুপানী সৰু বয়সৰ।
“ভাগ্য আকাশৰ পৰা নুগুছিলে মোৰ
দুখ শোক সন্তাপৰ কলীয়া ডাৱৰ
“আজি দিনাৱধি, মিহি! ভাগ্যৰ ফেৰত মোৰ
“নাই দেখা দুচকুৰে শান্তি সংসাৰৰ॥
“অমিয়া মধুৰী সুখ কাকেই বা বোলে,
"পোৱা নাই আজিল’কে মোৰ জীৱনৰ॥
“কান্দোতে কান্দোতে, হায়! টোকোতে চকুৰ পানী
"অন্তৰত তুঁহু জুই থাকোঁতে ফুঁৱাই
“জীৱনৰ আদখিনি শেষ হ’ল মোৰ।
তথাপি নাপালো সুখ কপালত নাই॥
“প্ৰজাৰ তিৰুতা হ’লো কুঁৱৰীৰ নাম ল’লো
“ৰাজ ভোগ কিন্তু হায়! “নহ’ল ভাগ্যত;
“তথাপি নকৰি দুখ, দুষী কপালক;