পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/৭৪

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে

হায়! যি বিষাল সাপ ম'ৰি বিষময় দাঁত,
পলতে কৰিব পাৰে প্ৰাণীৰ প্ৰলয়,
যাৰ ভয়ঙ্কৰ নাম শুনিলে পৰাণ কঁপে,
তাকো, কাল! পৃথিবীত লয় কৰ তই॥


স্বৰগ পৰাতো প্ৰাণ থাকে যি নৰৰ,
কৰক্ষয় কুশাঘাতে তাক।
সাঁতৰি পৰাণ যিটে সাগৰত পাই,
তাকো তই মাৰনি পাৰত॥
হঁহুৱালে হাঁহে নৰ, কান্দে কন্দুৱাৱ যৱে,
উঠে বহে তোৰ ছলনাত॥


সৌ যে দেখিলি কাল! ৰজা লাঙ্গি গদাপাণি
বিষাদ মনেৰে গ’ল বিচাৰি আহাৰ।
কৰিছে ঘোষণা তেওঁ তোৰেহে সুকীৰ্ত্তি গুণ?
গাইছে “নিষ্ঠুৰ কাল! দাৰুণ দুৰ্ব্বাৰ।!”
আৰু যে দেখিছ সৌৱা বিষাদিতা জয়মতী