পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/৭৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে

অকলে অকলে আছে,হাত দি গালত,
গাইছে তোৰেহে যশ?নিৰ্ম্মম হৃদয় কাল।
দেখিছে এন্ধাৰ আজি অৰণ্য—মাজত॥

১০

তয়েহে কৰিছ কাল! পাতি মহা কূট—জাল

কুঁৱৰীক জনম দুখিনী !
কৰিছ তয়ে, নিৰ্ম্মম গদাকো দুখ—মগন
কন্দুৱাই নিদিয় তৰণি॥
মহাবলী তই,কাল! সকলোকে পাৰ তই
মুচিব কি পাৰ
সতীত্ব-ৰত্নৰ ছবি সতী হৃদয়ৰ?

১১

অভ্যাসত ৰাজ-ভোগ পাহৰে ৰজাই,

দুথী ভুলে হৃদয়ৰ দুথ আপোনাৰ
সতী তিৰুতাই নেকি পাৰে পাহৰিব
পতিব্ৰত-মহাধন হায়! দুৰাচাৰ?
শালিকীয়ে তিয়াগিব পাৰে শালিকাক,