এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
আজি যেন গদাপাণি সমূলে ডুবিলে॥
বহুকাল নানা ৰূপে ভাবি চিন্তি গদাপাণি,
চিন্তা পিশাচীক কৰি সঙ্গিনী লগৰ,
প্ৰিয়াক অকলে থই নিৰজন অৰন্যত
গল বিচাৰিবলই অহাৰ পেটৰ॥
৭
চাবাছ! চাবাছ!! কাল! ধন্য তােৰ “কেৰামত”।
ৰাতিটোতে কৰ তই নগৰকো বন,
ৰজাকো কঙ্গাল কৰ কঙ্গলকো ধনবান,
ধন কুবেৰকো কৰ দৰিদ্ৰ নিৰ্ধন॥
গৰুৰ খােজকো, কাল! কৰ তই একালত
অগাধ সাগৰ, কৰ সাগৰকো বালি—
নিৰ্জন বনকো কৰ মানুহে-দুনুহে-ভৰা:—
পৰ্ব্বতাে খহাই কৰ অহা-যোৱা আলি॥
সিংহে যি নখেৰে স’তে অক্লেশে গম্ভীৰ মনে
উলিয়াই খায় হাতী-মুৰৰ মগজ,-
তােৰ দাঁতে কিন্তু, কাল! তেনুৱা সিংহৰ নখ
চূৰ্ণ কৰে, যেন হাতী খায় কলা গছ॥
