সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/৬১

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে

উত্তৰাৰ দুই চকু? যৱে দেখা হয়
শেষদেখা স্বামী স'তে? নেদেখিলে সতী
পতি মুখ? সেয়েনেকি তই?
কত আশা কৰি দেবী সুভদ্ৰা পৰাণ ভৰি
খুজিছিল চাই ল'ব অভিমন্যু-ধন,
তই কিন্তু, নিৰদয়া! ঢাকিলি দুচকু!
নেদেখিলে প্ৰাণৰ নন্দন॥
নিৰ্দ্দয়া, চকুলো! তই, তোৰ অতি কাঠ-চিত,
দুৰ্ভগীয়া দুৰ্ভাগীক কত বাধা দিয়!
আশাত নিৰাশ কৰ, হায়! পাপীয়সি!
তোৰ এনে কুস্বভাব কিয়?


কিয় নিন্দো, হে চকুলো তুমি অতি দয়াবতী
মিলনৰ পাছে পাছে প্ৰিয়সী-বিৰহে
হৃদয় ব্যাকুল হ’লে, কোনে শাস্তি দিয়ে?
তুমি তেওঁ, আৰু কোনো নোহে॥
হে চকুলো! নিন্দো কিয়? বিপত্নীক হিতেশ্বৰ