পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/৫১

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

কাৰ বিৰহত, আজি খাটে বনবাস?
যৌবনেৰে ভৰা, আহা! সুন্দৰী প্ৰতিমা
কাৰ আশে হইছে নিৰাশ?
কেনুৱা প্ৰণয়ী সিটো? ত্যজিলে যিটোৱে, হায়
এনুৱা লাৱন্য মূৰ্ত্তি অকলেবনত?
কোন সিটো মহা পাপী নিৰ্ব্বোধ পুৰুষ?
নাই তাৰ প্ৰেম হৃদয়ত?
ধিমিক—ধামাক কৰি দোৰঘোৰ অৰণ্যত,
গাভৰুৰ কাষে জ্বলে এটি মাত্ৰ চাকি,
এই পোহৰিলে, এই কৰিলে এন্ধাৰ,
উঠে জ্বলি পুনু থাকি থাকি॥
কোননো গাভৰু এওঁ? কান্দে কি কাৰণে হায়!
আছে কি কাৰণে বহি প্ৰাণ শূন্যা—সম?
কিয় কাঢ়ে হুমুনীয়া দীঘল—দীঘল?
কিয় পুনু কৰিছে ক্ৰন্দন?
কান্দিছে ম’চিছে পানী দুয়োটি চকুৰে পৰা;
বাটলই চায় ঘনে কিহৰ আশাত?