সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/১৮০

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

কুকৰ্ম্ম জানোবা, হায়! তোৰ জীৱনত,
দয়াময় ঈশ্বৰৰ নুশুনি বচন?
জানোবা নোৱাৰ পাছে যাব স্বৰগত?
সঁচাকৈয়ে বাৰু, মন! কছোঁ তই মোক,
পাৰিবিনে যাব তই মৰাৰ পাছত
(পঞ্চভূতে পঞ্চভূত ঘৱে পাব লয়)
পিন্ধি দেৱ সাজ পাৰ সেই স্বৰগত?
পাৰিবিনে লীন হ’ব প্ৰভুৰ পাৱত
তিয়াগি নশ্বৰ দেহা? পাবিনে তেতিয়া
সি স্বৰগ? কৰি ত্যাগ অনিত্য সংসাৰ
প্ৰাণবায়ু উৰি তোৰ যাবগৈ যেতিয়া?
নিৰবোধ মন? যদি তোৰ হৃদয়ত
আছেহে এনুৱা ভাব, এৰিদে এতিয়া,
নহ’লে, লাগিব তোক লাঞ্ছনা ভুগিব
সি কালত, যমদূতে ধৰিব যেতিয়া॥


কিন্তু, মন!

( ১৪৬ )