সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/১৩৩

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে

 * * * * *


ৰাতি প্ৰায় তিনি পৰ! এনে সময়তে
চাউডাঙ্গে কুঁৱৰীক আকউ ধৰিলে
দিবলই মহা শাস্তি। “ক’ত গ’ল গদা?
“স্বামী তোৰ?” এই বুলি ঘনাই গুধিলে॥
তথাপি নকয় ৰাণী স্বোৱামীৰ কথা
অনায়াসে চৰ ভুকু সহিছে দেহত
জোপাৰ আঁৰত থাকি দেখিছে গদাই,
তিৰুতাৰ এনে দুখ সহে কি প্ৰাণত?
সহিব নোৱাৰি গদা প্ৰাণ আশা এৰি
ছদ্মবেশে (নগাবেশে) বাহিৰ ওলালে;
জোপাৰ আঁৰৰ পৰা, ধীৰে ধীৰে গই
অচিনাকি ভাও ধৰি কুঁৱৰীক ক’লে
“কিয়নো সহিছ, আই! ইমান কেলেশ?
“নকৱ কিয়নো তোৰ স্বোৱামীৰ কথা?
“লাহৰি দেহুত তই কিয় সহ দুখ?