সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/১২৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে

 “দেখিলো তোমাৰ আজি যুগল চৰণ,
 “অতি ভাগ্যৱতী মই, স্বামী-মুখ চাই।
 “আনন্দে হবিষ মনে এবিম জীৱন॥
 “ঘাতন৷ কি, প্ৰাণনাথ? যাতনা নহয়।
 “এই মোৰ; এই মোৰ যোৱামীব সেবা;
 “স্বামীৰ নিমিত্তে প্ৰাণ যাত্ম। দেহ মন।
 “তিৰুতাৰ, হায়, নাথ! তাত দুখ কিবা?
 “নহয় দুখৰ দিন মোৰ আজি, নাথ!
 “আনন্দৰ দিন মোৰ, নিমিত্তে তোমাৰ,
 “তোমাৰ সেৱাতে এই দেহা নিয়োজিত
 “ছ দাসীব, প্ৰাণনাথ!
গদা ⸻⸻—‘নিমিত্তে গদাৰ
 “ই দশা তোমাৰ আজি! নোৱাৰে। সহিব
 “আৰু মই, প্ৰাণেশ্বৰি! নাথাকো লুকাই;
 “যি কৰে কবোক মোকে, এৰক তোমাক,
 “মাৰে, মোকে চাউডাঙ্গে মাৰক কোবাই।”
জয়—“তিৰুতাৰ ধৰ্ম্ম, নাথ! দিয়। তিৰুতাক