পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/১১৬

৯

চিন্তা ৰাক্ষসীয়ে আহি ধৰিলে আকৌ কিন্তু

দুভগা গদাক বেৰি শােক তাপ লই,
আকউ উটিলে গদা শােক সাগৰত
বিয়াকুল মনে, হায়! বিষাদিত হই॥
আহিলে আকউ চিন্তা ( পুনু নানা তৰহৰ )
কেনি যাব? যাব ক’ত? ক’তনাে থাকিব
লুকুৱাই দেহ, হায়? শত্ৰুৰ হাতত
কেনেকই, কি উপায়ে পৰাণ ৰাখিব?
ভাবিলে “ইঠাই মােৰ নােহে আৰু নিৰাপদ
“ইঠাইত থাকিলেই বিপদ ঘটিব!
“আকউ, জানােবা হায়! দুষ্ট চাউডাঙ্গে
“আহি মােৰ ইঠাইত পৰাণ মাৰিব॥
“নাথাকো ইয়াত আৰু—এই ঠাই আৰু হায়!
“নিৰাপদ নােহে মােৰ, গুছি যাও গ’ই
আন পৰ্ব্বতত-থকা অৰণ্যৰ মাজে,
“টাবলুৰ হাবি বন নই পাৰ হই॥”