পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/১১৭

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে

এই ভাবি গদাপাণি গ’ল এৰি টাবলুঙ্গ
লাহে লাহে ল'লে খোজ নামচাৰ· ফালে।
হাবি বন পাৰ হই লাহে লাহে গই,
বহুত ক্লেশেৰে গদা নামচা ওলালে॥
নামচা পৰ্ব্বত পাই হ’ল পুনু নিৰভয়
বনৰ মাজত গদা দেহা লুকুৱাই;
ভাবিলে আকউ অহি এই পৰ্ব্বতত
আৰু মােক শতুকবে নাপায় নাপায়॥

১০

কিন্তু হায়! যিটোলই বিধতা বিমুখ হয়,

কৰবাত তাৰ নেকি হ’ব পাৰে সুখ?
যাক নিজে বিধতাই দিব খোজে দুখ
সি কি পাৰে ক'ৰবাত উপাজ্জিব সুখ?
কাৰ আছে জগতত এনেকুৱা কেৰামত
যিটে বাধা দিব পাৰে বিধিৰ হেঁচাত?
কোনেনাে খণ্ডাব পাৰে বিধতাৰ বিধি

 · নামাচাঙ্গ পৰ্ব্বত।