এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
কাঠ-পুলি এটি ভাঙ্গি ললেহি হাতত,
খঙেৰে গৰ্জন কৰি শত্ৰু ফালে চাই
বুলিব ধৰিলে ক্ৰোধে নিৰ্ভয় মনত।
৮
“পাষণ্ড নৰকী মিহি। লাজ নাই তোৰ?
“কিয় ধৰ মােক? মই আছোহি পলাই!
“আছে যদি তােৰ, দুষ্ট! মমতা প্ৰাণত,
“যা বেগাই এৰিমােক, নতু ৰক্ষা নাই॥
“মইতাে নহওঁ, দুষ্ট! ভয়াতুৰ তিৰী
ধৰি বান্ধি অনায়াসে লই যাবি মোক?
“ইন্দ্ৰবংশী বীৰ মই লাঙ্গি গদাপাণি
“সংহৰিব পাৰাে এক মুহুৰ্ততে তোক॥
গদাৰ বচন শুনি দুষ্ট চাউডাঙ্গে
মিহিৰ টিপনী পাই ললে তৰােৱাল!
এৰি আশা পৰাণৰ গদাপাণিয়েও
গছ-পুলি ললে ভাঙ্গি দুহাতে দু়ডাল॥
পােন্ধৰ যােলতা, হায়! শত্ৰুৰ মাজত,
