এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
“পূৰ্ব্বৰ সম্পদ-সুখ সকলােটি গ’ল!
“শােকে তাপে দুখে আহি ভৰিলে হৃদয়,
“সৌভাগ্য—সুখৰ বেলি খন্তেক নৰ'ল
“কি কাজ! পৰাণ ৰাখি, নিৰ্দ্দয় বিধতা?
“যম! তােৰ দয়া মায়া নাইনে মনত?
“পাপিষ্ঠ গদাক তই কিয়নো নেমাৰ?
“নৰকৰ দুখ কিয় দিছ জগতত?”
৭
হিয়া মূৰ ভুকুৱাই টাবলু মাজত!
এনেতে ধৰিলে বেৰি বহু চাউডাঙ্গে,
দেখি গদা নিৰূপায় প্ৰাণৰ ভয়ত॥
কিন্তু যে পুৰুষ গদা গদাৰু হৃদয় সাহ
পুৰুষৰ দৰে, থ’ই ভয় আঁতৰাই
নাকান্দি নামাৰি লৰ তিৰুতাৰ দৰে,
বীৰোচিত সাহ বল আনিলে গােটাই॥
অতুল বলেৰে আজি হ’ই গদা বলবান
