সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/১১২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে

“দয়া মায়া স্নেহ তোৰ নাইনে মনত?
“দিছ চিৰকাল দুখ কন্দুৱাঁ সদাই
“জনম দিয়াই মোক ৰজাৰ ঘৰত?
“নাইনে কি পূৰ হোৱা ইমানতো আৰু হায়!
“অনন্ত হেঁপাহ তোৰ দুখ দি গদাক?
“আৰু কি মাৰিবি পুৰি জ্বলা অগনিত
“শোক-ভৰা হৃদয়ৰ চিৰ অভাগাক?

“আৰু কিনো দিবি দুখ দিলিতো বহুত?

“বাপে পোৱে ঠাই-ঠাই কৰিলি নিৰ্দ্দয়।
“তোৰ-দৰে নিদাৰুণ শত্ৰুৰ হাতত
“প্ৰাণসমা তিৰুতাৰ কৰিছ বিলাই॥
“আৰু কিনো দিবি দুখ মাৰিবি পৰাণ?
“মাৰ, তাত, বিধি! মোৰ একো দুখ নাই
“মৰিলেতো দুখ শোক যাব একে লগে?
“সংসাৰৰ তাপে মোক আৰুতো নাপায়
“চিৰ শোকে চিৰ দুখে জ্বলিছে পৰাণ