পৃষ্ঠা:তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ.djvu/৬

তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ

অসুৰৰ আস্ফোট দেখিয়া দেব হৰি।
মাযায়ে সৃজিত ঘোৰ ধনুখান ধৰি॥
প্ৰচণ্ড প্ৰতাপে বনে টঙ্কাৰ কৰিলা।
সূচিমুখ শিলীমুখ অনেক হানিলা॥
নৃসিংহে যতেক অস্ত্ৰ হানে পাৰে মানে।
কটাক্ষ নকৰে তাক অসুৰ দুজ্জনে॥
অচ্ছেদ্য অভেদ্য সিতো অসুৰৰ কাঁয়।
নৃসিংহৰ শৰে তাৰ ভুৰূভঙ্গ নাই॥
ব্ৰহ্মাৰ বৰত তাৰ কষ্ট নাহি ভৈলা।
হেন দেখি দেবগণে প্ৰমাদ গণিলা॥
আজিৰ ৰণত যদি অসুৰ জীৱয়।
নিশ্চয আমাৰ তেৰে মিলিব প্ৰলয়॥
ভাবিবেক ইতো চতুৰালী দেবতাৰ।
দেবতা সবোৰ জানা ৰক্ষা নাহি আৰ॥
নৃসিংহে যতেক শৰ দৈত্যক হানিলা।
ঝঙ্কাৰন্তে গাৱ শৰীৰৰ খসি গৈলা॥
হৰি হৰি দৈব বিধি কি কাৰ্য্য মিলিলা।
আপুনি মাৰলা প্ৰভু আমাকো মাৰিলা॥
অসুৰৰ ভযে আমি যাইবুঁ কোন ৰাজ্য।
নাহি জানো আজি কিবা মিলয অকাৰ্য্য॥
দেবতাৰ সন্তাপ দেখিয়া নাৰায়ণ।
ধনুত যুৰিলা এক গোটা মহা বাণ॥
নাৰায়ণ অস্ত্ৰ সিতো মহা তেজোময়।
সূৰ্য্যমুখ নাম তাৰ ত্ৰৈলোক্য বিজয়॥
অস্ত্ৰৰ শৰীৰ গোট মাণিক্য বৰণ।
শত সূৰ্য্য সম জ্বলে নাৰায়ণ বাণ॥
দেখি দেবগণ ভৈলা আনন্দ হৃদয়।
ৰহিলা আকাশে নৃসিংহৰ যুদ্ধ চাই॥