আঘণী — “আই! কওকচোন কি কাম কৰিব লাগিব। সি দেখোন দেও পৰীক্ষাত বলিত পৰিছে। তাকনো কি উপায়ে ৰক্ষা কৰিব পাৰি। ”
বৈষ্ণবী — “উপায় আছে বাছা! যদি সেই দেও পৰীক্ষাৰ ভিতৰত অন্যায় কাৰসাজি আছে তেনেহলে সি ৰক্ষা পৰিব। ”
আঘণী — “দেও পৰীক্ষাত যে কাৰসাজি আছিল এইটোনো কোনে প্ৰমাণ কৰিব?”
বৈষ্ণবী — “বাছা! হৰি গুৰুৰ কৃপাত ময়েই সেই অন্যায় আৰু কাৰসাজিটো ধৰি দিম। সদ্যহতে তোৰ সহায় এফেৰা মোক লাগে। ”
আঘণী — “আই কওক মইনো কি সহায় কৰিব পাৰোঁ। ”
বৈষ্ণবী — “তই কাইলৈ দুপৰীয়া সময়ত তোৰ পিতাদেৱেৰ মন্দিৰলৈ গলে শদিয়াখোৱা গোঁহাইৰ ঘৰলৈ আহিবি আৰু তোৰ মনৰ দুখৰ সকলো কথা ফুলেশ্বৰী আইদেওক জনাবি। জনাবি যে দেও পৰীক্ষাটোত কাৰসাজি হৈছিল আৰু সেই কাৰসাজিটো বৈষ্ণবীয়ে দেখুৱাই প্ৰমাণ কৰি দিব!” ফুলেশ্বৰী আইদেওক খাটিবি তেওঁ যেন তেওঁৰ পিতৃ দেৱতাক খাটে ধনেশ্বৰক এৰি দিবলৈ। আৰু যেন মোক মতাই ৰাইজ চপাই আনি মোৰ হতুৱাই দেও পৰীক্ষাৰ কাৰসাজিটো ৰাইজক দেখুৱায়। ”
আঘণী — “ভাল বাৰু আই! মই আপুনি কোৱা মতে কৰিম॥ মই ধনেশ্বৰৰ নিমিত্তে কৰিব নোৱাৰা কাম একোৱেই নাই। ”
বৈষ্ণবী — “এৰা মইও সেইটো জানো। তোৰ যে ধনেশ্বৰলৈ অকপট, পবিত্ৰ মৰম আছে সেইটোৱেই বিশেষ ফুলেশ্বৰী আইদেওৰ কৃপাই তাক ৰক্ষা কৰিব পাৰে। কিন্তু সকলো সঙ্কটত ৰক্ষা কৰোঁতা সেই মধুসুদন কৃষ্ণহে। তই সদায় মধুসুদনৰ নাম লই তেওঁক খাটিবি।
আঘণী — “আই কওকচোন প্ৰভু কৃষ্ণকনো কেনেকুৱা বচনেৰে খাটিম?”
বৈষ্ণবী — “তেওঁৰ মধুসূদন নাম মনে মনে ১০ বাৰ জপ কৰিবি। তাৰ পিছত গাবি :—
“কৃষ্ণ এক দেৱ দুঃখহাৰী কাল মায়াদিৰো অধিকাৰী
কৃষ্ণ বিনে শ্ৰেষ্ঠ দেৱ নাহি নাহি আৰ”
