পৃষ্ঠা:তাম্ৰেশ্বৰীৰ মন্দিৰ.pdf/৫৪

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪৬
তাম্ৰেশ্বৰীৰ মন্দিৰ

পদ

কেমন ভাগ্যৱতী ভয়োৰে সুপৰভাত
 আজু ভেটব মুখ চান্দা।
উগত মুৰ  দূৰ গয়ো গোবিন্দ
 ভয়ো গোপ গোপী আন্ধা ॥
আজু মথুৰাপুৰে মিলয় মহোৎসৱ
 মাধব সাধৱ মানা।
গোকুলক মঙ্গল দূৰ গয়ো নাহি
 বাজত বেনু বিধানা ॥
আজু যত নাগৰী কৰত নয়ন ভৰি
 মুখ পঙ্কজ মধুপানা।
হামাৰি বঙ্ক বিধি হাতে হল নিধি
 কৃষ্ণ কিঙ্কৰ ৰস ভানা ॥

 এই গীত গাই উঠি বৈষ্ণবীয়ে গোঁহাইত বিদায় লই মন্দিৰলৈ উলটিল।

২০

 কমলেশ্বৰ গোঁহাইদেৱে সৈতে এই কথা-বতৰা হোৱাৰ পিছদিনা ভাটিবেলীয়া বৈষ্ণবী আঘণীহঁতৰ ঘৰলৈ, আৰু চোতালত থিয় হৈ হৰি গুৰু বুলি মাত লগালে :—

 “বাছা আঘণী! ঘৰত আছনে? আঘণীয়ে সেই সময়ত ঘৰৰ ভিতৰত কিবা-কিবি বন-বাৰী কৰি আছিল, এনেতে বৈষ্ণবীৰ মাত শুনি ততালিকে ওলাই আহি বৈষ্ণবীক হাত যুৰি সেৱা জনাই পীৰা এখান পাৰি দি কলে :— “আই বহক। ” বৈষ্ণবী বহিল। তাইও নিজে ঢাৰি এডোখৰত বহি কলে :— “আই মোৰ পৰম সৌভাগ্য যে আজি আপুনি আকৌ মোৰ এই চোতালত ভৰিৰ ধুলা পেলালেহি। হতভাগিনীৰ প্ৰতি আদেশ বা কি হয়?”

 বৈষ্ণবী — “বাছা! তই দেখিছই ধনেশ্বৰক তামাৰ মাইৰ আগত বলি দিবলৈ লই গইছে। তাক ৰক্ষাৰ কাৰণে কাম এটা কৰিব পাৰিবিনে?”