‘কিমান আছে?’
‘ধৰিব নোৱাৰিলোঁ। কিন্তু বহুত। দুফালৰ পৰা আহিছে।’ উত্তেজনাত ৰঙা পৰি ফোপাই-জোপাই ক’লে গোভাই।
এয়া সিদ্ধান্ত লোৱাৰ সময়। তৎপৰ হ’ল দিহাং। ল’ৰাকেইটাৰ মুখলৈ চাই ক’লে সি— ‘এতিয়াই শিবিৰ এৰিব লাগিব। আত্মৰক্ষাৰ বাবেও এতিয়া আমাৰ হাতত প্ৰয়োজনীয় অস্ত্ৰ-শস্ত্ৰ নাই।’ খৰধৰকৈ পিঠিৰ বেগত লাম-লাকটু কেইটামান গুঁজি লৈ ল’ৰাকেইটা অনিৰ্দিষ্ট যাত্ৰাৰ বাবে সাজু হ’ল।
ভৰিত মুখ ঘঁহাই থকা অসমীলৈ চাই দিহাঙে ক'লে— ‘তহঁত যা। মই পাছত যাম।’ ল’ৰাকেইটা আচৰিত হ’ল।
‘কিয় ছাৰ?’— সমস্বৰে সুধিলে সিহঁতে।
অসমীক কোলাত তুলি লৈ দিহাঙে ক'লে—– ‘এইক থৈ আহোঁ। তহঁত গৈ থাক।’ দিহাঙৰ মাতটো কঠোৰ হ’ল। সকলোৱে জানে— সেই কঠোৰতা ভাঙি দিহাঙক আৰু একো সুধিব পৰা নাযায়। ল’ৰাকেইটা শিবিৰৰ পিছফালে থকা থিয় পাহাৰখনৰ পিনে লুংলুঙীয়া বাট এটাৰে যাবলৈ ধৰিলে। অসমীক কোলাত লৈ দিহাঙে খোজ দিলে জলাশয়টোৰ পিনে।
...পিছফালে গুলীৰ শব্দ শুনা গ’ল। ল’ৰাকেইটা যিফালে গৈছিল, সেইফালৰ পৰাই
আহিছে শব্দটো। ৰৈ ৰৈ পুনৰ এজাঁই গুলীৰ শব্দ। তাৰ পাছত ধাৰাসাৰ গুলীৰ শব্দ
ভাঁহিবলৈ ধৰিলে। শংকাই গধুৰ কৰি তুলিলে দিহাঙৰ খোজ। অসমীক থৈ আহি সি
সেই শব্দবোৰৰ ফালেই আগবাঢ়ি যাব— নিশ্চিতভাৱে যাব। সতীৰ্থক বিপদৰ সময়ত
এৰি যোৱাৰ বেদনা আৰু অপৰাধবোধ আৰু এবাৰ সহ্য কৰিব নোৱাৰে সি।
গুলীৰ শব্দই ভয় খুৱাই দিছে অসমীক। কুৰুকি কুৰুকি দিহাঙৰ বুকুৰ মাজত সোমাই পৰিল তাই। দিহাঙৰ খোজবোৰ খৰ হ’ল। সেই চিনাকি বননিত এতিয়া আছেনে চাগে’ পহুৰ জাক — নে অসমীক এৰি আহিব লাগিব অকলশৰে!
পশ্চাদৰ পাতল ধূসৰ বতাহজাক যেন কেনেবাকৈ গধুৰ হৈ আহিছে। শুকান পাতত মৰমৰনি তোলা মানুহৰ খোজৰ শব্দ বৈ অনা নাইনে বতাহে। থমকি ৰৈ চৌপাশে চালে দিহাঙে। সোঁহাতেৰে কঁকালত থকা বন্দুকটোও চুই চালে এবাৰ। এটা অদ্ভুত কম্পনে সামৰি লৈছে অৰণ্যখনক। ৰঙচুৱা গছ-বনৰ ওপৰেৰে উদাসভাৱে বৈ যোৱা সেই কঁপনি ৰোগীৰ গাৰ কঁপনিৰ দৰে। মৃদু অথচ নিৰ্মম আৰু বেদনাদায়ক। পুনৰ সমুখলৈ খোজ দিলে দিহাঙে।
সি অনুভৱ কৰিলে, তাৰ সোঁৱে-বাঁৱে অজস্ৰ খোজৰ খৰমৰনি। যেন বন্দুকৰ
