এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
সিহঁতে আমাৰ বিবেকবোৰ
বন্ধকত ল’ব খোজে
আঁজুৰি ছিঙিব খোজে আমাৰ আপোন আকাশ
বিনিময়ত
আমাৰ নিঃস্ব হাতবোৰত
সিহঁতে তুলি দিব হেনো
ৰঙা সুৰ্যৰ জিলিঙনি
‘...আমাৰ বন্ধু দিহাং ৰাজগুৰু আজি আমাৰ মাজত নাই। মই তেওঁৰ এটা কবিতা পাঠ কৰিবলৈ অনুমতি বিচাৰিছোঁ—’ দিহাং জলকা লাগিল। কি যে কৰে শান্তনুৱে। নিজৰ পুৰণা কবিতা এটা কণমানি যন্ত্ৰটোৰ পৰা ভাঁহি আহিল শান্তনুৰ কণ্ঠত আৰু দিহাঙে স্তব্ধ হৈ শুনিলে—
এই বাটেৰেই মই যামগৈ
এই নদী আৰু শ্যামলিমা এৰি।
এই চিনাকি চহৰ এৰি যাম
সপোনৰ কঠীয়া সিঁচা বুকুৰ পথাৰ এৰি যাম
এৰি যাম তোমালোকে খোজকঢ়া পোন বাটটো।
তেওঁৰ লাৱনী দুখনি হাতত
মোৰ প্ৰেমিক দুহাত এৰি যাম
তেওঁৰ ওঁঠত মোৰ শেষ কবিতাটো।
তোমালোকে মোৰ কথা ভাবিবানে
যেতিয়া দূৰৰ আকাশত বেলি ঢলিব
আৰু
চৰাইবোৰ
বাহলৈ উভতি আহিব।
১৪১
