মোৰ দুখবোৰক সী দিব পৰাকৈ।
নহয় – নহয়। এনেদৰে নহয়। নিজৰ মনটোক শাসন কৰিব খুজিলে দিহাঙে। কঠোৰ হ’ব লাগিব। অতীত-বৰ্তমান পাহৰি ভৱিষ্যতক উদ্ধাৰ কৰাৰ বাবে সি মাকক এৰি আহিছে। চিনাকি মুখবোৰক, স্বাভাৱিক জীৱনক এৰি আহিছে। আৰু এই যে তাৰ চকুৰ কোণ মাজে মাজে ভিজি উঠিব খোজে – এয়াতো অশ্ৰু নহয়, ছাই। সুখী সোণালী মুহূৰ্তবোৰৰ স্মৃতিৰ ছাই— যিবোৰক নিজ হাতেৰে সি সময়ৰ চিতাত তুলি দিছিল।
ঈশান আকাশত মেঘ জমিছিল। দিহাঙৰ চকুৰ সমুখতে মেঘটুকুৰা বাঢ়নী পানীৰ দৰে ওফন্দি আহিল আৰু আকাশৰ বৃহৎ অংশ এটা ঢাকি পেলালে। হঠাৎ দিহাঙৰ মনত পৰিল আজি শিবিৰলৈ লিংক্মেন এজন অহাৰ কথা আছিল। কামে-কাজে ওলাই যোৱা ল’ৰাবোৰ উভতি আহিবৰো সময় হৈছে। মনৰ উদাসীনতা আৰু মৃত আকাংক্ষাৰ শৰীৰ সামৰি লৈ দায়বদ্ধ বিপ্লৱী নেতা এজনৰ মোট পিন্ধিবলৈ কেইটামান মাত্ৰ মুহূৰ্তৰ প্ৰয়োজন হ’ল দিহাঙৰ। ব্যস্ত খোজেৰে সি গোভাক বিচাৰি ভিতৰলৈ গ’লগৈ।
খৰি লুৰিবলৈ আৰু ফল-মূল বিচাৰি যোৱা ল’ৰাকেইটা উভতি আহিছিল। সোনকালেই ক’লা মেঘে গোটেই আকাশখন ছানি ধৰিলে। আবেলিতে শেষ সন্ধিয়াৰ দৰে গাঢ় হৈ আহিছিল আন্ধাৰ। বতাহো বলিছিল।
‘এইবাৰ বতাহ-ধুমুহা বেছিকৈ হৈছে নেকি!’— গোভাই নিজকে কোৱাৰ দৰে ক’লে। এইকেইদিন প্ৰায়ে সন্ধিয়াৰ ফাললৈ বতাহ বৰষুণ হৈছে। পাহাৰ বগাই শিবিৰলৈ কোনোবা উঠি আহিবলগীয়া হ'লে বৰষুণৰ বতৰত বৰ অসুবিধা হয়।
’দিহাঙে একো নামাতিলে। বাহিৰৰ পৰা অসমীক তাৰ কোঠালৈকে লৈ আনিলে আৰু বাঁহৰ চকী এখন টানি আনি দুৱাৰমুখত বহি পৰিল। আদৰুৱা শিশু এটাৰ দৰে তাৰ কোলাত মূৰ গুঁজি দিলে অসমীয়ে।
চাত্ চাত্কৈ বিজুলী মাৰিছিল। তাৰ পাছতে আকাশত মাদলৰ ছেৱৰ দৰে গাজনিৰ শব্দ বিয়পি পৰিল। অলপপৰৰ পাছতে দিনৰ শান্ত অৰণ্যখনে বাউলি ৰূপ ল’লে। আকাশ ফালি হৰহৰাই বৰষুণ সৰিবলৈ ধৰিলে।
...আৰু সেই ধুমুহা-বৰষুণৰ মাজতে দুটা অস্পষ্ট অৱয়ৱ কোবাকুবিকৈ শিবিৰৰ ফালে আহি থকা দেখা পালে দিহাঙে। এজন লিংক্মেন আৰু সংগঠনৰ নলবাৰীৰ ল’ৰা এজন।
লিংক্মেনজনে পুঁজি সংগ্ৰহ সম্পৰ্কীয় বহু তথ্য-পাতি দিলে দিহাঙক। মানুহক
