গ’ল —
‘হেল্লো কোনে কৈছে।’
দিহাঙৰ ভাব হ’ল তেওঁ শোৱাই নাছিল। ফোনটোৰ অপেক্ষাতে কিজানি তেওঁ বহি আছিল।
‘মই কৈছোঁ।’ দিহাঙৰ মাতটো কঁপি উঠিল।
‘কেনে আছা?’ খুব স্বাভাৱিক সেই কণ্ঠ। যেন ফুৰিবলৈ ওলাই আহোঁতে বাটত লগ পোৱা চিনাকি মানুহ এজনকহে খবৰ সুধিছে।
‘তোমাৰ কোলাত মূৰ থৈ শুবলৈ মন গৈছে মা। বহু ৰাতি মোৰ ভালদৰে টোপনি অহা নাই।'— দিহাঙৰ মাত থোকাথুকি হ’ল।
ফোনৰ সিপাৰে শিলৰ দৰে শীতল আৰু কঠিন নীৰৱতাৰ স্তূপ। দিহাঙে কাণ উনাই থাকিল— সি শুনিব নেকি হুমুনিয়াহ এটা— অথবা চকুপানীয়ে বোকা-মাটিৰ দৰে কোমলাই পেলোৱা মাত এটা— নীৰৱতাৰ শিল কাটি যি তাৰ ডিঙিত মেৰিয়াই ধৰিব!
নাই। তেনে একো নহ’ল। নীৰৱতা কাটি মাকৰ পোন আৰু দৃঢ় মাতটোহে তাৰ কাণত পৰিল।
‘ভাগি নপৰিবা। যদি ভাবা সেই পথ তোমাৰ বাবে নহয়, তেনেহ'লে উভতি অহাৰ বাটো আছে—’
‘উভতি যোৱাৰ বাট নাই মা। ক'ৰবাত হেৰাই থাকিল।’— দিহাঙে গভীৰভাৱে ক'লে।
দোকোল-টকা জোনাকৰ বান। অথচ দিহাঙৰ এনে লাগিল তাৰ মাকৰ পৃথিৱী আন্ধাৰত ডুবিছে। ছিদ্ৰহীন নীৰৱতাৰ মাজেৰেও দিহাঙে অনুভৱ কৰিলে ফোনৰ সিপাৰে বিচলিত হ’ব ধৰিছে শামুকৰ দৰে খোলাৰ ভিতৰত বাস কৰা তাৰ মাকজনী।
দিহাং অলপপৰ মনে মনে থাকিল।
এই যে নৈঃশব্দ্যৰ এখন সাঁকো— আৰু তাৰ সিপাৰে আছে তাৰ জন্মদাত্ৰী আৰু এইপাৰে সি— মাজৰ শূন্যতাত পাক খাই খাই ভৰুণ হৈছে নৈঃশব্দ্যৰ মহুৰা — কিন্তু এই হাহাকাৰৰ মাজতো তাৰ বুকুৰ ক্ষতত কোনোবাই মমতাৰ আঙুলি বুলোৱা নাই নে!
‘মা তুমি কেনে আছা?’— বহু পৰৰ পাছত দিহাঙে সুধিলে।
‘মোৰ বাবে চিন্তা নকৰিবা — মই ভালে থাকিম।’ খোলাৰ ভিতৰলৈ নিজকে টানি টানি মাকে ক’লে।
ধুনীয়া আকাশ— ধুনীয়া অৰণ্য আৰু বুকুৰ বিষাদ! মাকক অকণমান সুখী কৰিব
