অৰণ্যৰ গভীৰৰ সমতলত আছে এটা জলাশয়। নামনিৰ ফালে ঠাইখিনি জয়াল। হৰিণা, বনৰীয়া ম’হ, বনৰীয়া গৰুৰ পৰা আৰম্ভ কৰি শিয়াল-কুকুৰলৈকে বিভিন্ন জন্তুৱে ইয়াত পানী খাবলৈ আহে। হাতীৰ পালো আহে কেতিয়াবা। দিহাঙে সেইফালেই বাট পোনালে। একো নকৈ দিহাঙৰ লগে লগে আগবাঢ়িল নয়ন।
মাজে মাজে দিহাং সোমাই থকা খোলাটোত টোকৰ মাৰিবৰ মন যায় নয়নৰ।
কিন্তু অধিক ব্যক্তিগত কথাত মুৰ সুমুৱাটোক সংগঠনত দুৰ্বলতা বুলি গণ্য কৰা হয়।
স্বাধীন দেশৰ সপোন দেখা ল’ৰাবোৰক প্ৰথমেই সংযম আৰু পৰিশ্ৰমৰ শিক্ষা দিয়া
হৈছিল। সিহঁতক অতীতৰ মোহৰ পৰা মুক্ত হ’বলৈ কোৱা হৈছিল। ব্যক্তিস্বাৰ্থক গুৰুত্ব
দিলে অগণন পৰাধীন জনতাৰ কাম কৰিব পৰাকৈ সিহঁত কেনেদৰে দৃঢ় হৈ উঠিব?
সংগ্ৰামলৈ সমৰ্পিত সিহঁতবোৰ একো একোটা অতীতহীন সত্তা আছিল— সংগ্ৰামৰ
বাদে যাৰ একো বৰ্তমান নাছিল—– ভৱিষ্যৎ বুলিলে যি স্বাধীন অসমৰ এটা অস্পষ্ট
স্বপ্নহে দেখা পাইছিল। কিন্তু নয়নে জানে সিহঁত কোনো অতীতৰ পৰা মুক্ত হ’ব পৰা
নাই।
কাচিনত প্ৰশিক্ষণপ্ৰাপ্ত যোদ্ধা নয়ন। 'ডেথ ভেলী’ নামে খ্যাত হুকং উপত্যকাত কঠোৰ প্ৰশিক্ষণসূচী সমাপ্ত কৰি এই শিবিৰলৈ আহিছে সি। ইয়ালৈ আহি যেতিয়া সি গম পাইছিল শিবিৰ পৰিচালনাৰ দায়িত্ব দিহাং ৰাজগুৰুৰ ওপৰত ন্যস্ত হৈছে, নয়ন খুব আনন্দিত হৈছিল। দিহাঙৰ কবিতা পঢ়িছে সি।
এই যে ঘৰ এৰি, উজ্জ্বল কেৰিয়াৰৰ মোহ এৰি সংগঠনলৈ আহিল নয়ন, তাৰ আঁৰত কিছু কিছু পৰিমাণে দিহাঙৰ তেজাল কবিতাবোৰৰো প্ৰেৰণা আছে। নয়নে জানে— ভূটানৰ চি এইচ কিউলৈ জৰুৰীভাৱে দিহাঙক মাতি পঠিয়াইছে। আগতে বহুবাৰ ভূটানলৈ যোৱা দিহাঙৰ পৰা সিহঁতে চি এইচ কিউৰ কথাবোৰ সাধুকথাৰ দৰে শুনে। সেই সৰু দেশখনৰ ভূগোল আৰু সংস্কৃতিৰ বিষয়ে দিহাঙৰ অপাৰ জ্ঞান আছে। আচলতে বহু বিষয়তে অগাধ জ্ঞান আছে দিহাঙৰ। অৰণ্যৰ এই শিবিৰত থকা ল’ৰাবোৰক দিহাঙে শিকায় কেনেদৰে অৰণ্যৰ মাজত অৰণ্যৰ সন্তান হৈ থাকিব পাৰি। পশু-পক্ষীৰ মাত শুনি বতৰ আৰু বিপদৰ আগজাননী পোৱাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি সেউজীয়া গছ- পাত আৰু বাঁহ-বেতেৰে সৰু সৰু জুপুৰি সজালৈকে অনেক শিক্ষা! তদুপৰি দিহাঙে লক্ষ্য ৰাখে সংগঠনৰ নীতি-আদৰ্শৰ প্ৰতি ল'ৰাবোৰৰ যাতে এটা স্পষ্ট ধাৰণা আৰু আনুগত্য থাকে।
আকাশ সম্পূৰ্ণৰূপে মুকলি হৈছিল। সোণালী ৰ’দে নিশাৰ তিতি থকা অৰণ্যখনক
অলপ সময়ৰ ভিতৰতে জিলিকাই তুলিলে। বিলখনৰ কাষ পাইছিলহি সিহঁত। অবাক
