এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
ডেচ্দিমোনা
৪
বিষম সন্দেহৰূপী কালমূৰ্ত্তি ৰ’দে
সেই লতা অকালত পেলালে শুকাই!!
সন্দেহৰ সাগৰত ভাহিলে ওথেলো,—
উন্মাদ ওথেলো আজি শান্তি হেৰুৱাই!!
( ৩ )
কান্দি উঠে প্ৰাণ, সতি! নচলে লেখনী,
কঁপি কঁপি উঠে হিয়া পৰিলে মনত,
গভীৰ দুপৰ নিশা, কি মনত ভাবি,
আহিল ওথেলো যৱে তোমাৰ কাষত॥
উন্মাদৰ দৰে, হায়! ( টোপনি তোমাৰ )
তোমাৰ মু-খনি চাই মনপ্ৰাণ হৰা
বুলিলে ওথেলো,—“জানো, এয়েই কাৰণ।
“চাই যোৱাঁ আহি, হেৰা আকাশৰ তৰা।”
পুনু মনে ভাবি কিবা, বুলিলে আকউ,
তোমাক নকৰোঁ আজি হত্যা প্ৰাণপ্ৰিয়া!
ঢোপাকলি ফুলপাহি নউ ফুলোতেই
কিসঁতেৰে কৰোঁ নাশ? বিদৰিছে হিয়া!!”
ই বুলি হাতৰ পৰা দিলে দলিয়াই
তৰোৱাল খনি, সতি! কাঢ়ি হমুনীয়া!!
