এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
(ডিবৰু, নৈৰ সিপাৰৰ)
আহা! কেনে নিজমীয়া,—কেনে নিজঞ্জাল!
যেনি চাওঁ, দেখা পাওঁ,—নিমাত নিটাল!
কাঁহ্পবি যায় জীণ,—গভীৰ গহীন!
কিযে এটি বাজি আছে নিৰাশাৰ বীণ।
কিযে এটি কেনে জানো ৰিঙা-ভাৱ-ধৰা,
ৰই ৰই বায়ু বয় মৈদামৰ পৰা।
কিযে এটি চাটি-ফটি বেজাবব ঠাই,
শুনু, যেন কিবা হেন কান্দে— ‘হায়! হায়!’
আত্মা সকলোৱে যেন, আহি বাৰে বাৰে,
দেহা-জকা চাই চাই হুমুনিয়া কাঢ়ে;
পাকে পাকে বতাহত ফুবি ঘূৰি ঘূৰি,
শেহান্তৰে শূন্যে মাৰ যায়;—
শূন্য-গৰভতো যেন সেই— ‘হায়! হায়!’
পৰি থকা লাওখোলা, জকা কামীহাড়,
ছিগা হাত, ছিগা ভৰি দেখি আপোনাৰ,
জীৱন্তৰ যত কথা মনে মনে গুণি,
অতি বেজাৰেৰে কান্দে হিয়া ধুনি ধুনি।
