শ্ৰীলীলাকুমাৰী বৰুৱা ( প্ৰথম বাৰ্ষিক : কলা )
সেই দিনা ৰাতি
বিজুলীৰ চকামকা পোহৰত
মই তোমাৰ কাষলৈ গৈছিলো,
জোনাকী নিশাৰ ফুলকুমলিয়া পোহৰ বোৰ
কেতিয়াবাই দিগন্তৰ পাৰ ভাঙি আতঁৰি গৈছিল
তেতিয়া আউসীৰ ধুমুহা এৰাতি।
মৰমেৰে মিনাকৰা
আলফুলিয়া বিছনা খনত।
শুই, শুই তুমি বাৰু তেতিয়া কি ভাবিছিলা?
হয়তো এৰি অহা কোনোৱা দিনৰ
সুমধুৰ ইতিহাস!
জপাই থোৱা খিৰিকি খনৰ
মিহি দীঘলিয়া ফাঁকটোয়েদি
মাৰ যাব খোজা বেলিৰ নিছিনা
তোমাৰ মুখ খন মই দেখিলো
কিন্তু বেছি সময়ৰ বাবে নহয়।
|
|
|
কোঠাৰ মৃদু পোহৰ খিনি
আন্ধাৰৰ কড়াল গৰ্ভত হেৰাই গ'ল,
আৰু মোৰ বুকুত উঠিল
ভাবনাৰ হাজাৰ বিজাৰ উৰ্ম্মিমালা।
তোমাক জগাই দিবৰ মন গৈছিল
কিন্তু মোৰ ফাকু গুৰিৰ দৰে চকুহাল দেখিলে
তুমি কিজানি ভয় খোৱা?
(আগৰ অৰ্ণবৰ নীলা তাত নাই )
মোৰ নয়নৰ পতাত
তেতিয়া নামিছিল
ভল্গাৰ পাৰৰ আদিমানবৰ অভিজ্ঞতা
তাৰ পিছত—?
তাৰ পিছত মই আতঁৰি আহিলো।
মাজৰাতি তোমাৰ কাষলৈ যোৱাৰ কথা
তুমি বিশ্বাস কৰা নাই নেকি?
|
তাৰ সাক্ষী কোন জানা?
সেই দিনাৰ মহা নিশাটো,
আৰু মোৰ খিৰিকিৰ কাষত থকা
শেৱালীৰ বৃন্তচ্যুত্যা নিমজ পাহি বোৰ।
