স্বজাতিৰ পেম মতি। জতি ক্ষুদ্ৰ নাম ওতি ক্ষুদ প্ৰান অলপে উবি পা একেতি ফুল মউকৰে পান দিনেৰ জাে মাৰে। তথাপিত কিয় মউ যাধি জিয় বনত বলিয়া কেনে। উখিয়ে পুতে কৰ্তন কৰ্মক ধৰে এলাহ নাজানে অকন। মুখে কৰে গুন গুন সৰ মাত্ৰ মনত নিচিন্তে মান। গোতেই দিনতে ঘুৰিয়ে ফুৰিব. অনিত কবা জ্ঞান। নাজানে নাগৰ নলাগে অমনি সাপেতে জাতিৰ কায়। প্ৰজাতিৰ কামত সদাই উঃ হিত সৰল প্ৰেমিক প্ৰান। নিজ জাতী ভাই মিলিয়ে দিয়ে বিতোপন মউ চাক। বিজ্ঞপ্লিীজনে নতশিৰে বােলে বা ফোলৰ কাম কতনা জতনে আনি ৰূপৰ ওখ পাতেহি এটি ৰহঘৰা। কতনা প্ৰানীৰ তোষে মন প্ৰান জদিব। আপনি মৰা। কদ ৰাখে মজি পৰ স্বাৰ্থে সাধ খি একি জানা। নৰ শ্ৰেষ্টমাজে আচে সেইজনা ইহেন উন্নতিৰ কামনা। কাজে কামে জেনে জিনিতে, তেন জাতীয় প্ৰেমত ব্য। জপাতি আহি জিৰণি। উ বাজে এটা। কনঈশ্বৰ এনে জাতীভাব খালি মউ মণি আনে। দিৰ ভক্ত জন হে জনে তেওঁৰ মহিমা বখানে নিৰলে , জয়কন্তু বন্ধু
