এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
জাতিকল ধংশ। ঙ্গে বিছুষি মন ক ৰা মায়া। ভাৰত বৰিযে চাৰী শুধু পাইয়া॥ দেবে নাহি তা গনী পাই। অনন চিন্ত'ননি হাতে হেয়াই। ধানি ৰাম চৰণে কৰে। হত মানৱ বৰ দাসৰু না। জহি মতে হৰে ী ক মেকি লাগ। মৰ পাশফগৈন্ত শ পাতি। স্ত্ৰী বােৱে জেমতে শংকৰ কৰিল ৱাহা। সেহিতে চুতীয়াৰ ক্ষেত্ৰ কৰ হৰিদত্ত জং: গতিকে চুতীয়া জাতী ক্ৰমে গল অপহ। ৭ণৰ উৰাৱ নোৱক ছুতীয়া খৰে অংম পাই। এথিত এয়াই থলে গোতেই আসত। খাত কৰি নৱৰে কন, কাম নৰ সংগ্ৰহ। গতিতে নেকি দীয়াৰ প্ৰৰি বল। প্ৰযুক্তকোপ্ত।
