কব পাৱ নে? (মিনাৰাম হাকিমৰ মুখলৈ চাই ) দেউতা
ঈষ্পৰ!—
(বিচাৰক, পেচ্ কাৰ, টেকেলা, সকলোৱে চুপ চুপ কৰে।)
চুপ যদি চুপ। মােৰ মুখখন সী থব লাগে যদি থলোঁ সী।
চোৰে মােৰ পানীখােৱা লোটাটো নিলে, তােমালােক সকলােৱে
গোটখাই মােৰ মুখৰ মাতষাৰকো নিব খুজিছা নিয়াঁ৷ কিন্তু
হাকিমৰপৰা কেলেহুৱা টেকেলালৈকে সকলােৱে মুঠ বান্ধি
বেথাই হাজৰিকাক এইদৰে লঘু কৰিব নালাগিছিল। গেলেকি
গাৱঁৰ বেথাই হাজৰিকাও নিজৰ দেশত এটা মাতঃবৰ লোক,
এতিয়া পৰদেশত মৰ-ভেশ হৈছে যদিও। কৰাহঁক; গােসাঁয়ে
দেখিব।
পেচ্ কাৰ। তােৰ নাম কি?
বেথাই। অ তুমি গুৰিতে ধৰিলা? ধৰাঁ। মােৰ নামটো
বেথাৰাম হাজৰিকা। ঘৰ গেলেকি গাৱঁত।
পেচকাৰ। তােৰ বাপেৰৰ নাম কি ?
বেথাই। কিয়, মােৰ বােপাইৰ নামটো তােমাক কিয় ? মোৰ
বুপা-ককাক উকটিলেহে তােমাৰ সন্তোষ লাগিব নে কি?
লােটাটো জানাে মােৰ বােপাইৰ? লোটাটো মােৰহে, মোৰ
বােপাইৰ নহয় দেও হে।
পেচকাৰ। তােৰ বুলি বুজিছোঁ; তথাপি তােৰ বাপেৰৰ
নামটো কব লাগিব।
