তিতাৰাম। হয় দেউতা, হয় দেউতা! এইখন ভচ্ ম হব
দেউতা। বিদা বুধি মান মর্যাতেৰে এইখন কোনাে কালে
দেউতাৰ ওচৰ চাপিব নােৱাৰে।
সরুৰাম। অ, ডাঙৰীয়া, আমাৰ দেশৰ সেই ৰঘুৰাম বরুৱা
কালি ইয়ালৈ আহিছে। সভা এখন পাতি তেওঁক জল-
পানপাতি এটা খুৱাই মান ধৰিব লাগিল। তালৈকে আমি
পঁচা তুলিবৰ কাৰবাৰ কৰিছোঁহঁক। আপােনাৰ ওচৰ-
লৈকো আজি গধূলি বিশ্বেশ্বৰেৰে সৈতে মই আহিম।
আপুনি আমাৰ দেশৰ মুখিয়াল শ্রেষ্ঠ লােক; আপুনি
কাৰ্য্যটো ভালকৈ সম্পাদন কৰাব লাগে।
তিতাৰাম। ৰঘুৰাম বরুৱাই নো কত কি “কিল্লা ফতে” কৰি
আহিল যে তেওঁক সবাহ পাতি জলপান খুৱাব লগা হল ?
গঙ্গাৰাম। একে। “কিল্লা ফতে” কৰা নাই। বিদেশত আসামৰ
নামটোহে ফটাই আহিছে হেনো। কিয়, তুমি জানো
তাৰ মাত শুনা নাই ?
তিতাৰাম। নাই শুনা দেউতা, নাই শুনা। আজিকালি বয়স
হৈ মােৰ কাণ দুখন অলপ গধুৰ হৈছে। তেওঁ কি কৰিলে
কওকচোন, শুনােৱেই ?
গঙ্গাৰাম। আমাৰ বৰাই কওক শুনা।
তিতাৰাম। বৰা ডাঙৰীয়া, কওকচোন কওক, আমিও শুনি
থওঁ, শুনি এই ছাল-ছিগাৰাে জীৱনটো সার্থক হওক।
