সরুৰাম। তুমি নাই শুনা যদি নুশুনাই ভাল ; কাৰণ, তােমাৰ
কাণৰ হে যি গতি হৈছে বুলি তুমি কৈছা, এতিয়াও যে
তুমি শুনিবা সেইটো মোৰ বিশ্বাস নহয়।
গঙ্গাৰাম। তেন্তে শুনা মইয়ে কওঁ। তেওঁ দিল্লীৰ বাদস্যাহৰ
সভালৈ আমাৰ দেশৰ প্রতিনিধি সভ্য হৈ গৈছিল। তাত
তেওঁ কি কৰিলে, কেনেকৈ আমাৰ দেশৰ বৰ হিলৈটোৰে
কেইজাঁই মাৰিলে মই কব নােৱাৰোঁ ; তােমাৰ বৰাইহে
সেইটো জানে । অৱশ্যে হিলৈৰ মাত শুনাসকলে তেওঁৰ
মান ধৰে, তেওঁক লৈ বৰসভাহ গায়, হুচৰি গায়, গাব
পাৰে ; সেইটো বেয়া নহয় ; আৰু সেই কাৰ্য্যত মােৰ
সহানুভূতি যে নাই এনেও নহয়; কিন্তু আমি বুঢ়া মানুহ,
আমাক বাদ দিলেই ভাল নহয় জানো ?
সরুৰাম। এইটো কি কথা ডাঙৰীয়া ? আপুনি নগলে আমাৰ
সভা হবই নােৱাৰে। আপুনি আমাৰ ভিতৰত বৰমূৰীয়া,
সৰ্ব্ব প্রকাৰে দেশৰ নায়ক, আপুনি সেই সভাত নাথাকিলে
সভাই বাজী হব।
তিতাৰাম। যদি সেইটো জানিছে, তেন্তে নো আমাৰ ডাঙৰীয়া
থাকোঁতে তেখেতক দিল্লীৰ বাদস্যাহৰ সভালৈ নপঠিয়াই
যাকে-তাকে আপােনাসকলে পঠিয়াইছিল কিয় ? আমাৰ
ডাঙৰীয়া নথকা দিল্লীৰ সভাখন নো বাজী নােহোৱাকৈ
সাৰিল কেনেকৈ ? এই কথাষাৰ দুখীয়াক বুজাই দিয়ক
চোন ?
