প্ৰথম পৰিচ্ছেদ। ধৰি কলে, “চন্দ্ৰ! তুমি তোমাৰ দৰাটিক দেখিছানে?” এনেতে মালতীয়ে হাঁহি হাঁহি কলে, “দব| দেথাৰ কথা সুধিছা, সেই ফেৰি কন্যা দেখাৰ আগেয়ে হৈ গৈছে।” ইয়াকে শুনি সকলে৷ কেইজনী ছোৱালীয়ে মালতীক সুধিবলৈ ধৰিলে—“ভনিটি! তই নো কেনেকৈ জানিলি, সঁচা কৈছনে এনে মিছামিছি কৈয়ে কৈছ? আৰু তইনো কাহানি খন দেখাৰ কথা কৈছ, আমাৰ আগত কচোন।” তেতিয়া মালতীয়ে হাঁহি হাঁহি কবলৈ ধৰিলে, খুড়| দেউ মাজতে এদিন ধনপুৰলৈ গৈছিল, তাতে তেওঁৰ লগত প্ৰসন্নব দেখা হয়। আৰু অলপতে এদিন তেওঁ ইয়ালৈয়ো আহিছিল, সেই সময়তে আমাৰ সখীয়ে তেওঁক দেখিছে। মালতীয়ে আৰু কিবা কিবি কবলৈ ধৰিছিল। এনেতে চন্দ্ৰপ্ৰভাই তেওঁৰ মুখত দুয়োখন হাতেৰে সোপামাৰি ধৰিলে। লাজতে চন্দ্ৰ প্ৰভাৰ মুখ খন সিন্দূৰত কৈও বঙ্গ৷ হ'ল। এটাই কেইজনী গাভৰুয়ে হাঁহিবলৈ ধৰিলে। চন্দ্ৰপ্ৰভাৰ চুলি কোছ৷ বন্ধাহ’ল। এজনী গাভৰুয়ে কলে, “চন্দ্ৰৰ মুৰটে। চুলিৰেভৰা; ধোপাটি বৰ ধুনিয়া হৈছে।” সকলোৱে মিলি চন্দ্ৰপ্ৰভাক সাজপাৰ কৰিলে। সেই সময়ত তেওঁৰ ৰূপৰ জেউতী এনে হৈছিল যে তাক বৰ্ণাবলৈ মুকঠিন। আৰু সকলোটি ছোৱালীৰ মাজত, তৰাৰ মাজত জোনোবাই যিদৰে জিলিকে, তেওঁ সেইদৰে জিলিকিছিল। সন্ধ্য৷ সময়ত বিয়াৰ লগ্ন। ঢুলিয়া ডগৰীয়াৰে সৈতে বৰ ধুম- ধাম কৰি দবা যথা সময়ত আহি পালে। দৰা অহা কথা শুনি
