তেওঁ চকুৰ। টোপনি পেটৰ ভাত এৰি দিনে ৰাতিয়ে কান্দিবলৈ ধৰিলে।
গিৰীয়েকে এৰি দিয়া অনাথিনী চন্দ্ৰপ্ৰভা, শূন্যহৃদয় হৈ সংসাৰৰ এচুকত পৰি থাকিল। তেওঁৰ বাপেকৰ ঘৰত এতিয়া কোনো নাই! মালতীও শহুৰেকৰ ঘৰলৈ গৈছৈ। চন্দ্ৰপ্ৰভাই কিছু দিন অকলে দুঃখে কষ্টে কটালে। মালতীয়ে তেওঁৰ দুঃখৰ কথা শুনি গিৰীয়েকে সৈতে তেওঁক চাবলৈ আহিল। চন্দ্ৰপ্ৰভাই মালতীক দেখি তেওঁৰ গলত সাৱতি ধৰিলে; আৰু কান্দি কান্দি কবলৈ ধৰিলে, “সখী! মোৰ সকলো সুখ শান্তিৰ ওয় পৰিছে।”
মালতীয়ে সখীয়েকৰ চকুৰ পানী টুকি দি কলে, “সখী তুমি নেকান্দিবা, তোমাৰ নামে হোৱা অপৰাদৰ ময় এটি ভাল উপায় কৰিম।” মালতীৰ চন্দ্ৰপ্ৰভাক তেওঁৰ লগতে লৈ যাবলৈ বৰ ইচ্ছা হ'ল। কিন্তু পোনে প্ৰথমে চন্দ্ৰপ্ৰভাই যবলৈ মান্তি নহ'ল। সৱশেষত মালতীৰ অনুৰোধত মান্তি হ'ল; আৰু তেওঁৰ লগতে কাঠলগুড়িলৈ গ'ল; আৰু তাতে তেওঁ সখীয়েকৰ শান্তনা ও যতনত আগতলৈ বহু পৰিমাণে সুস্থ হ’ল। চন্দ্ৰপ্ৰভাৰ প্ৰসন্নৰ লগত দেখা হোৱা অসম্ভব নাছিল। মহেশ্বৰৰ লগত তেওঁৰ বন্ধুতা আছিল। তেওঁৰ অনুৰোধত প্ৰসন্ন প্ৰায়ে তেওঁৰ ঘৰলৈ আহিছিল। কিন্তু এতিয়াও ৰন্দ্ৰপ্ৰভাৰ অহা কথা তেওঁৰ আগত কোৱা নাছিল। আগে চন্দ্ৰপ্ৰভাৰ অপবাদ নুগুছোৱাকৈ তেওঁক একো কথা কোৱাত লাভ নাই
