চন্দ্ৰপ্ৰভা। গৌৰীকান্ত বৰুৱাই মাণিকক নিজৰ লৰাৰ দৰে মৰম কৰি ছিল। এতিয়া মাণিকব নিৰুদ্দেশ হোৱাত তেওঁ বৰ দুঃখিত হল। চন্দ্ৰপ্ৰভায়ে৷ মনে মনে বৰ দুঃখ পালে। চন্দ্ৰৰ সখীয়েক মালতীৰ লগত তেওঁৰ সদায়ে দেখা হয়। মালতী গৌৰীকান্ত বৰুৱাৰ ওচৰ চুবুৰীয়৷ এজন ভাগীৰ ছোৱালী। সৰু কালৰে পৰা দুয়ে৷ একে লগে থকাৰ বাবে তেওঁলোকৰ ভিতৰত এনে মিল হৈছিল যে, তাক লিখি ওৰ কৰিব নোৱাৰি। আৰু তেওঁলোক হয়ে৷ সখী বান্ধিছিল। ইটিয়ে সিটিক এদিন নেদেখিলে থাকিব নোৱাৰিছিল। মালতী চন্দ্ৰতকৈ বয়সে অলপ ডাঙ্গৰ। তেওঁক কঠালগুড়ি গাঁওত বিয়া দিছে। বিয়াৰ পাছত এবাৰ শহুৰেকৰ ঘৰলৈ গৈছিল, এতিয়া মাকৰ ঘৰতে আছে। দুয়ো সখীয়েকে দিনৰে দিনটো কিমান হাঁহিছিল, কিমান ৰং কৰিছিল। এতিয়৷ কিন্তু তেওঁলোকৰ ভিতৰত এটা আন ভাব ওপজিছে। শহুৰেকৰ ঘৰৰ কথা ওলালেই, চকু চলচলীয়াকৈ কৈছিল, “তোমাক এৰি কেনেকৈ থাকিম সখী? এতিয়া যে এখন্তকে। তোমাৰ মুখ মন নেদেখিলে থাকিব নোৱালে মালতীয়ে বেজাৰ মনেৰে হাঁহি মাৰি উত্তৰ দিছিল, “সখি! সকলোদিন নৌ সমানে যায় নে? এতিয়৷ মোক এৰিবলৈ শোক কৰিছা, কিন্তু তালৈ গলে স্বামীৰ স্নেহ আৰু মৰমত আমাক দুদিনতে পাহৰি যাবা হবলা?” এই বিলাক কথাত চন্দ্ৰৰ বৰ খং উঠিছিল। এদিন দুদিনকৈ দিন যাব ধৰিলে। চন্দ্ৰৰ বিয়া যাবৰ ছয় সাত
