[ ১৮ ]
টিক বাপেকে পঢ়াই-শুনাই মানুহ কৰিবলৈ বৰ যত্ন কৰিছিল। কলিকতাতো বহুত যত্ন কৰি খৰচ কৰি পঢ়ালে; তাৰ একো নহল। বাপেকৰ অত টকা আছিল, যত্ন কৰি ৰাখি-চাকি যদি খালে হেতেন তেও হয়। কেইটামান হতভাগ্য মদপীৰ লগত পৰি লৰাটো একে বাৰে উচ্ছন্ন গল। এতিয়া আকৌ হেনো প্ৰকাশ্য ভাবে বেয়া মানুহ এজনীৰ ঘৰলৈ অহা-যোৱা লগাইছে। কি কৰা যায়! মৰিবৰ সময়তো বাপেকে গতাই দি গৈছে।
(দিবাকৰৰ প্ৰবেশ)।
দিবা—ডাঙ্গৰীয়া, নমস্কাৰ। ভালে আছে? কেনি যায়?
প্ৰভা—ভালে আছোঁ; এইফালে ফুৰিবলৈ ওলাইছিলোঁ। নতুন খবৰ কি?
দিবা—ডাঙ্গৰীয়া, আমাক নো কি খবৰ সোধে? অকল হৰিচৰণ বাবুৰ খবৰতেই চহৰ গুলজাৰ।
প্ৰভা—আকৌ নো সি কি কৰিলে?
দিবা—কালি ৰাতি হেনো কৰবাৰ মানুহ এজনী লৈ বাটে বাটে গান গাই ফুৰোতে সুবলে দেখা পাই কিবা কলে, তাতে সুবলক ধৰি ধনঞ্জয় প্ৰহাৰে দিলে।
প্ৰভা—কি দুখৰ কথা!
হৰি—Good evening, uncle প্ৰভাকৰ ।
