পৃষ্ঠা:গীতগোবিন্দ.pdf/৮৪

ৱিকিউৎসৰ পৰা
নেভিগেশ্যনলৈ যাওক সন্ধানলৈ যাওক
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[ ৮০ ]

দেশ যুৰি ৰোষ কৰি,  হেনয় দেখিয়া হৰি
 হাত জোৰে কৰন্ত কাতৰ।
কোলে সাবটিয়া আনি,  কতো কহে স্তুতিণী বাণী
 এই মতে ষান্ত দামোদৰ॥ ৩৭৩॥
গোপীগণে দেখি যায়,  নিকুঞ্জ মন্দিৰে পায়,
 ৰাধা মাধৱৰ সিতো খান।
লভিলেক শোক আতি,  ইটে সিটে কহে মাতি,
 ইয়াতে আছিলা কৃষ্ণ প্ৰাণ॥ ৩৭৪॥
বঞ্চিয়া আমাৰি মধু,  আতে আনি ব্ৰজ বধু,
 ভুঞ্জিলেক মনে ৰঙ্গ কৰি।
এহি বুলি গোগী লোক,  দেখি যায় কৰিশোক,
 তাইসে আমাৰ প্ৰাণ বৈৰী॥ ৩৭৫॥
এহিমতে দেৱহৰি,  ৰাধিকাক আগ কৰি
 কত দূৰ যদি চলি যান্ত।
কায় কষ্টে অসন্তোষ,  কৃষ্ণত কৰিয়া ৰোস,
 ৰাধিকায়ো বসিয়া থাকন্ত॥ ৩৭৬॥
হেন দেখি হাতে ধৰি,  কতেৰ কৰন্ত হৰি,
 কি ভৈলা কহিয়ো প্ৰাণেশ্বৰী।
ৰাধিকাৰ বৰ শোক,  বলে নামাতিবা মোক,
 নিদারুণ মাই তজু সৰি॥ ৩৭৭॥