এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
( 52 ) তুমিকি নিৰবে ৰবা, ভাবি এই জীবন এবং এৰা অলিকতা নাই আৰু চকুমুদ। জ্ঞানৰ পোহৰ নিতে মুখলৈ চাই, অলিক ? চকু মেলি চোৱা দিন, জিলিকি উঠিছে অতীতক কৰি প্ৰভা হীন । এৰিছিয়া নাওখনি উটক ত আকৌ, তুলি আনা নতুন ৰতন, আহে চোৱা ব্যোমজান বায়ুপথ ভেদি উঠা তাত নোহোৱা পতন । ইপাৰে সিপাৰে। চোঁৱা মহা সাগৰৰ পৰে ৰশ্মি কেনে মনোহৰ ! লোৱা শীঘ্ৰে লোৱা তাত ঢো পোহৰৰ মেলা মন নহবা কাতৰ । জ্ঞানৰ পছন পাহী তুলি আনি দিয়া, আছো আমি তোমাৰ আশাতে, নোৱাৰো নেযাও বুলি পাচ পৰি পৰি নাথাকিবা ভয়ত মিচাতে । তুমি কি নোহোৱা সেই ... আৰ্য্যৰ সন্তান জ্ঞান দাতা নৰ জগতৰ নাইকি তোমাৰ সেই অতুল্য প্রস্তাব, যি তেজত মুগ্ধ দেৰ নৰ !
