এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
জোনাবায় চাবলৈ আয়ে নেমাতিলে মোক, নেযাও নেখাও বুলি লাবণ্যই কৰে শোক ৷ আঁতৰিল সন্ধিয়াৰ জগত মোহিণী পট, এলাহে ভাগৰে মিলি হৰিলে জীবতত্ । জীবৰ জীৱন হায় নশ্বৰ শৰীৰ এৰি, অনন্ত আত্মাত যেন মিলিল দুনাই ঘুৰি । চেতনা বিহীন হৈ অচেতনে পৰিগল, অখিল সংসাৰ যেন সমুলি নিমাত হ'ল । চিন্তা নাই খেদ নাই নাই আৰু মোৰ মোৰ, নাই ঘৰ নাই জল সকলো পৰিলত্তৰ । এক সর্ববশূন্য ভাব অকলসৰীয়া হৈ চেতনা চেতনা বুলি আকাশত মাতেগৈ ৷ প্রকৃতি দেবীয়ে কিবা শুনি শুনি একোবাৰ খহায় নিজৰ যেন বেশ ভুষা অলঙ্কাৰ । খস্তেক নিমাতী ভাবে নিদ্ৰাৰ আশ্ৰয় কৰি লব খোজে দিনটীয়া ভাগৰ জিৰনি ফেৰি । বাজিল এনেতে দেহি পুৱতি নিশাৰ বাঁহি, ফুটিল প্রকৃতি মুখে আকৌ মিচিকা হাঁহি । কাৰ্য্যত তৎপৰ ভাব আকৌ আহিল ঘুৰি, আকৌ উঠিল সুৰ জগত বলীয়া কৰি ।
- 0:-
