এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
(৩৮)
জোনাবায় চাবলৈ আয়ে নেমাতিলে মোক,
নেযাও নেখাও বুলি লাবণ্যই কৰে শোক।
৪
আঁতৰিল সন্ধিয়াৰ জগত মোহিণী পট্,
এলাহে ভাগৰে মিলি হৰিলে জীবৰতত্।
জীবৰ জীৱন হাঁয় নশ্বৰ শৰীৰ এৰি,
অনন্ত আত্মাত যেন মিলিল দুনাই ঘুৰি।
চেতনা বিহীন হৈ অচেতনে পৰিগল,
অখিল সংসাৰ যেন সমুলি নিমাত হ'ল।
চিন্তা নাই খেদ নাই নাই আৰু মোৰ মোৰ,
নাই ঘৰ নাই জল সকলো পৰিলওৰ।
এক সৰ্ব্বশূন্য ভাব অকলসৰীয়া হৈ
চেতনা চেতনা বুলি আকাশত মাতেগৈ।
প্ৰকৃতি দেবীয়ে কিবা শুনি শুনি একোবাৰ
খহায় নিজৰ যেন বেশ ভুষা অলঙ্কাৰ।
খন্তেক নিমাতী ভাবে নিদ্ৰাৰ আশ্ৰয় কৰি
লব খোজে দিনটীয়া ভাগৰ জিৰনি ফেৰি।
বাজিল এনেতে দেহি পুৱঁতি নিশাৰ বাঁহি,
ফুটিল প্ৰকৃতি মুখে আকৌ মিচিকা হাঁহি।
কাৰ্য্যত তৎপৰ ভাব আকৌ আহিল ঘুৰি,
আকৌ উঠিল সুৰ জগত বলীয়া কৰি।
⸻:০:⸻
