বিশ্বৰ হাঁহিৰ গাত মিলাই নিজৰ হাঁহি,
আকৌ শুনিছে যেন নুশুনা সুৰৰ বাঁহী।
নীলাম্বৰা প্ৰকৃতিৰ আদৰ সাদৰ ঠেলি
পূবেদি ওলাব খোজে জগতৰ প্ৰাণ বেলি।
বিৰহত বুকু শুদা স্বধৰ্ম্মৰ অনুৰোধ,
দিব খোজে সংসাৰিক কৰ্ত্তব্যৰ সাৰ বোধ।
গছপাত বননিত বেজাৰ উপচি বলা,
প্ৰকৃতিৰ অশ্ৰু জলে গাঁঠিছে মুকুতাৰামালা।
শেকতশোকত আৰক্ত বেলি পোহৰ কাঁচলি তুলি
মচিদিলে প্ৰকৃতিৰ আলসুৱা গালখনি।
অফুট ভাষাৰে যেন মৰমে মৰমে গঁঠা,
সাদৰি সম্বোধি কলে নিজ উদ্দেশ্যৰ কথা।
“তোমাৰ অতুলৰূপ জগতৰ চকু ভৰি,
দিবলৈ সাজুহলোঁ কৰ্ত্তব্যৰ পাচ ধৰি।
হৃদয় উপচিপৰে উত্ৰাৱল মনপ্ৰাণ,
সাদৰী উষাই কৰে প্ৰকৃতিক সমিধান।
দেৱাঙ্গ বসন লৈ প্ৰাণ ভৰি হাঁহি হাঁহি,
সজাও সখীটি বুলি আঁকোৱালি ধৰে আহি।
অপূৰ্ব্ব মিলনে মোহি সংসাৰীৰ মন প্ৰাণ,
উদয় গিৰিত যেন হল দুয়ো অধিস্থান।
আন্ধাৰে পোহৰে কৰি মৰমৰ চুমাচুমি,
কৈ গল সংসাৰিক প্ৰণয় কেনেনো বুলি।
