( 28 ) বিশ্বৰ হাঁহিৰ গাত মিলাই নিজৰ হাঁহি, আকৌ শুনিছে যেন নুশুনা সুৰৰ বাঁহী । নীলাম্বৰা প্ৰকৃতিৰ আদৰ সাদৰ ঠেলি পূবেদি ওলাব খোজে জগতৰ প্ৰাণ বেলি । বিহুত বুকু শুদা স্বধৰ্ম্মৰ অনুৰোধ, দিব খোজে সংসাৰিক কৰ্ত্তব্যৰ সাৰ বোধ । গছপাত বননিত বেজাৰ উপচি বলা, প্ৰকৃতিৰ অশ্রু জলে গাঁঠিছে মুকুতাৰামালা । শেকত আরক্ত বেলি পোহৰ কাঁচলি তুলি মচিদিলে প্ৰকৃতিৰ আলহুরা গালখনি । অফুট ভাষাৰে যেন মৰমে মৰমে গঁঠা, সাদৰি সম্বোধি কলে নিজ উদ্দেগ্যৰ কথা । “তোমাৰ অতুলৰূপ জগতৰ চকু ভৰি, দিবলৈ সাজুহলে। কৰ্ত্তব্যৰ পাচ ধৰি । হৃদয় উপচিপৰে উত্ৰাৱল মনপ্রাণ, সাদৰী উষাই কৰে প্ৰকৃতিক সমিধান । দেৱাঙ্গ বসন লৈ প্রাণ ভৰি হাঁহি হাঁহি, সজাও সখীটি বুলি আঁকোৱালি ধৰে আহি । অপূর্ব মিলনে মোহি সংসাৰীৰ মন প্ৰাণ, উদয় গিৰিত যেন হল দুয়ো অধিস্থান । আন্ধাৰে পোহৰে কৰি মৰমৰ চুমাচুমি, কৈ গল্প সংসাৰিক প্রণয় কেনেনো বুলি ।
