এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
( ২৩ )
নুবুজিলে কিন্তু তেওঁ ধাৰ প্ৰণয়ৰ,
আকাৰ ইঙ্গিত, আৰু কথাৰ চিয়াৰ।
মোহিনী আশাৰ পাই আশৈ ইঙ্গিত,
উঠিছিলোঁ পৰ্ববতত ফুল তোলোঁ বুলি,
পিছলিল ভৰি যেন, নৰল খোপনি,
নিৰাশ সুতিত পৰি পালোঁগৈ তলি।
ৰাজ্যেশ্বৰ কিম্বা মোৰ অন্তেষ পুৰত
অকস্মাতে ৰাজলক্ষ্মী ছাঁয়া মায়া হল
মনেৰে সজোৱা মোৰ আশা ফুলনিত
শুকাই লেৰেলি ফুল সৰি পমি গল।
আঁতৰিব খুজি কিম্বা সংসাৰৰ পৰা
চাই ললোঁ শেষবাৰ মুখ সংসাৰৰ,
নাযাবা নাযাবা বুলি আঁকোৱালি ধৰি
সংসাৰ পুনৰ আহি চাপেহি কাষৰ।
অবুজ আবেগ কিনো এৰাধৰা নাই,
জীবনতে মৃত্যুময় ছাঁয়াৰ ঢাকনী,
হৃদয় তন্ত্ৰীৰ যত ভগাচিগা তাঁৰ,
ঘনে উঠে পৰে তাত বিষাদ ৰাগিণী।
⸻:০:⸻
