এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
( ২২ )
নতু কাৰো বেজাৰৰ তপত নিশ্বাস,
পৰিছিল একালত মোৰ উদ্দেশেৰে
অভিশাশ গ্ৰস্ত হৈ অবশ মনত,
নোৱাৰো ধৰিব স্মৃতি ইহ জনমৰে!
লৰালিৰে কথা৷ কিম্বা আকৌ উভতি,
উঠিছে পুনৰ আহি স্মৃতিৰ পথত,
সুঁৱৰি কোমল মন নুবুজা কালৰে,
পমিছে হৃদয় কিম্বা তাৰে বেজাৰত!
নিলগৰ পৰা পিতা আহিলে উলটি,
লৰমাৰি ধৰা সুখ পদূলিমূৰত,
মাতৃৰ সোনাই মাত, ভনীৰ সঁথাৰ,
নাই যেন নাই আৰু এই জনমত।
হিয়াৰ মাজেদি কিম্বা পাৰ হৈ গল
নোৱাৰো, কেতিয়া কব এছাটি পোহৰ,
লাহে লাহে মাৰগৈ দূৰ দূৰনিত
নুমালে সুখৰ আশা চিৰ জীবনৰ।
মৰম ফুলৰ চাকি উদ্দেশে কি কাৰো
দিম বুলি ভাবিছিলো যতনেৰে লৈ,
নেচালে উভতি তেও, নেমাতিলে একো,
বেজাৰতে কিম্বা মোক গল এৰিথৈ!
যাচিছিলোঁ নতু কাকো প্ৰেম পাৰিজাত?
আকুল ব্যাকুল ভাব উযাৰি হিয়াৰ,
