এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
( 5 ) উলাহ উৰুলি শুনি প্রকৃতি কুঞ্জত নাচে শিশু নানা ঠেও ধৰি, ৰূপত বিভোল হৈ গছে গছে মিলি পাতে পাতে বজায় চাপৰি । অসহা কিৰন যদি কোমল হিয়াত কেতিয়াবা অসহনি হল, নিয়ৰ সুবাস ঢালি চন্দ্রমুখ কনি চেনেহীয়ে মচিথৈ গল । হঠাৎ এদিন কিনো উঠিল শব্দ, কঁপি উঠে বিশ্ব চৰাচৰ, তমোময় ধুমুহাত আকুল সংসাৰ থৰহৰি হিয়া জগতৰ ৷ মনোৰমা প্ৰকৃতিৰ ৰাক্ষসী আচাৰ, অকস্মাৎ হল, ভয়ঙ্কৰ, নিদান মুৰ্ত্তি ধৰি কৰি গল, নাশ, লৱণু পুতলী দেহা মন মোহা শৰীৰৰ নিজে তোলা পুত্ৰ চেনেহৰ । নেথাকিল চিন্ চাবু তাৰ, ধুমুহাত হল ছাৰখাৰ ৷ ছিন্ন ভিন্ হল, নেথাকিল একো,
- 0:-
