এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
( 8 ) সংসার সমুদ্র মাজে উটিব দুনাই ধৰি, অভগন হক। বাধা অতিক্ৰম কৰি কৰি, পাবগৈ জীৱনৰ আশাৰ সঁফুৰা ফেৰি । পৰিব পৰিব ভাতে সংসাৰ ভাৱনাগুৰ, শেষ লক্ষ্য হবা তাতে; তুমি মোৰ ভুমি মোৰ
- 0:
দুটি ভাব আলসুৱা প্ৰকৃতিৰ কোমল কোলাজ জনমিল ফুল শিশু এটি, অমৃত কনিকাপাই লঘু দেহাত নিতে ধৰে নতুন জেউতি । মৃদুমলয়াৰ হাত পৰি শৰীৰত অপৰূপ মন মোহাকায়, পোহৰে পিন্ধায় ভাতে ৰূপ অপৰূপ প্ৰকৃতিৰ অনুমতি পাই ৷
