অনঙ্গ—তুমি হঁহুৱাইছিলা দেখি।
সুন্দৰ—কেনেকৈ?
অনঙ্গ—তাক তুমি ভালকৈ জানা অৱশ্যে।
সুন্দৰ—তেন্তে শেৱালিৰে সৈতে মোৰ অবৈধ প্ৰণয় থকা তুমি বিশ্বাস কৰা?
অনঙ্গ—বন্ধু তাৰ বাবে মই আজি তোমাৰ ওচৰত ক্ষমা বিচাৰিছো। সি মোৰ ভুল ধাৰণা আছিল।
সুন্দৰ—তেন্তে তুমি সেই বিষয়ে নিঃসন্দেহ?
অনঙ্গ—সম্পূৰ্ণ। কিন্তু বন্ধু তোমাৰ এনে সংকল্পই যে আন সক- লোকে তোমালোক বিয়ে এনেবোৰ সন্দেহ আৰু বদ্ধমূল হবলৈহে সুবিধা দিব?
সুন্দৰ—দিয়ক সেই কাৰণেই মই শেৱালিক কাৰেঙৰ কুঁৱৰী কৰিব খুজিছো।
অনঙ্গ—ওঁ বুজিছো। তেন্তে তিৰোতা এতিয়াও তোমাৰ হৃদয়ৰ দুৱাৰদলিৰ বাহিৰতে নে?
সুন্দৰ—( হাঁহি ) তাত অলপো সন্দেহ নাই!
অনঙ্গ—কিন্তু তিৰোতা লৈয়েই দেখোন তোমাৰ জীৱনৰ মেলা পাতিলা?
সুন্দৰ—পাতিলো যদিও তিৰোতাৰপৰা মই আঁতৰত। পদুম পাতৰ পানীৰ দৰে তিৰোতা মোৰ জীৱনলৈ আহিলে গলেও মোক তিয়াব নোৱাৰে বন্ধু।
অনঙ্গ—( কৌতুহলী হাঁহিৰে সন্দেহ প্ৰকাশ কৰি ) অহঙ্কাৰ নকৰিবা।
সুন্দৰ—অহঙ্কাৰ নহয় বন্ধু। ই মাথোন মোৰ জীৱনবুৰঞ্জীৰ তিৰুতাসংশ্লিষ্ট ঘটনাৱলীৰ পৰ্য্যবেক্ষণ আৰু বিশ্লেষণৰ মন্তব্যহে।
[ এনেতে ৰুণুক, জুনুক, ঠুনুক হাতত আলু, কচু আৰু ফুল লৈ সোমাই আহে।]
