সুন্দৰ—সুন্দৰে সংকল্প কৰে, কিন্তু সংকল্প নেৰে।
সুদৰ্শন—কিন্তু ইয়াৰ পৰিণাম বৰ ভয়াবহ। তাক তুমি উপলব্ধি কৰিছানে নাই কব নোৱাৰ। এনেয়ে তোমাৰ আগৰ এটি কামে ডাঙৰীয়াসকলক আৰু ৰাইজক বৰ অসন্তুষ্ট কৰি থৈছে। এই কামে মাত্ৰ সেই উমি উমি জ্বলি থকা জুইকুৰা দপ্দপ্কৈ জলাইহে দিব।
সুন্দৰ—দিয়ক—দিয়ক। মোৰ ৰাজ্য, মোৰ ৰাজপাট পুৰি ছাৰ খাৰ কৰি দিয়ক। ৰাজ্য, ধন, সিংহাসন যাওক, কেৱল মাত্ৰ মোৰ সংকল্প থাওক।
সুদৰ্শন—নহয় নহয়, তুমি সেই একে কথাকে কলে নহব। দেশৰ মুখলৈ চাই, প্ৰজাৰ মুখলৈ চাই তুমি—
সুন্দৰ—তেন্তে দেশ উচ্ছন্ন যাওক, প্ৰজাৰ সৰ্ব্বনাশ হওক।
অনঙ্গ—( বেজাৰকৈ ) সুন্দৰ, তোমাৰ এনে সংকল্পৰ ফলত আজি তোমাৰ এই বন্ধুৰ ( নিজৰ গালৈ আঙুলিয়াই ) কি অৱস্থা হল দেখিলানে? কাঞ্চনমতীয়ে কেনেকৈ আঁচলৰ গাথিৰ বিহৰে তোমাৰ দণ্ডাদেশ উপেক্ষা কৰি গল?
সুন্দৰ—দেখিলো বন্ধু। আজি তোমাৰ অভিশাপক মই নিজে প্ৰাণ দি জীৱন্ত কৰি তুলিবলৈ ওলাইছো। মই বাঘজৰী ধৰা ৰথৰ চকাৰ তলত জাপ দি মই নিজেই গুৰি হৈ যাবলৈ ওলাইছো। মোৰ সংকল্প মই এৰিব নোৱাৰো।
অনঙ্গ—তোমাৰ সংকল্পৰ সিদ্ধি হওক। মোৰ অভিশাপৰ ঠাইত মই তোক আশীৰ্ব্বাদ দিছো।
সুন্দৰ—( সেইবোৰ কথা তল পেলাই হঠাতে ) অনঙ্গ, সিদিনা তুমি ইমানকৈ কিয় হাঁহিছিলা ?
