সুখ বিনন্দীয়া মৰণতে বাকি
চৰগী সপোন টোপনিতে গঢ়ি দিলা মোক অ’
যাউতি যুগীয়া ধনে মোৰ অ’।
বুজা নুবুজাৰে হাঁহি কান্দোনৰে
জীৱনত পাতিলা মেলা মোৰ অ’
যাউতি যুগীয়া ধনে মোৰ অ’
[ ৰুণুক নিধাতু খাই লৰি আহে ]
ৰুণুক- দেখিছ দেখিছ বাৰু এতিয়া তয়ো মৰিবি আমাকে মাৰিবি।
শেৱালি—( অতি নিৰ্ব্বিকাৰ ভাবে) কিনো হল?
ৰুণুক—তই এনেকৈ ডাঙৰ ডাঙৰকৈ গীত গাইছিলি কেলেই। শুনিলে তই কত আছ জানিব নহয়।
শেৱালি—জানক দে ৰণুক মই আৰু জীয়াই থাকিব নোখোজো। শুনক শুনি মোক ধৰি নি কাটি পেলাওকগৈ।
ৰুণুক—ইহ কোনে কাটি পেলাবগৈ। এই তই আমাৰ মিতাক চিনি নেপাৱ নহয়। সিও ভয়ামৰে মানুহ। বৰ ভাল মানুহ। তোক চাবলৈ আহিছে—উ মিতা আহ আহ।
[ অনঙ্গ সোমাই আহে। শেৱালিৰ ফালে চাই শেৱালিক চিনিব নোৱাৰি থৰ লাগি চাই থাকে। কিছুপৰৰ পাছত অনঙ্গই চিনি পায় ]
অনঙ্গ—তই শেৱালি নহৱনে?
শেৱালি—( অনঙ্গৰ মাত শুনি ভালকৈ চিনি পাই ) হয় মোৰ ডেকা দেউতা।
[ আঠু লৈ হুক্ হুক্ কৰে কান্দিবলৈ ধৰে ]
অনঙ্গ—তই ইয়ালৈ কেনেকৈ আহিলি?
শেৱালি—মোৰনো কথা কি কম? ( কান্দে )
