এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৮২
কাৰেঙৰ লিগিৰী
ৰুণুক—তাই কান্দি থাকে। মাজে মাজে হাঁহে। তাইক আমি লুকুৱাই থৈছো । তাইক ৰজাৰ মানুহে পালে হেনো কাটিব।
অনুঙ্গ—(কিছুপৰ ভাবি থাকি) তাই বাৰু কত আছে?
ৰুণুক—নকওঁ।
অনঙ্গ—মোক নকৱনে? বলচোন মই চাওঁগৈ। তাইক ভালকৈ এঠাইত লুকাই নথলে তহঁতৰ হাতৰপৰা ৰজাৰ মানুহে ধৰি লৈ যাব।
কণুক—( ভয় খাই ) তেন্তে আমি তাইক কত থম? কি কৰিম?
অনঙ্গ—মোক বাৰু তাইৰ ওচৰলৈ লৈ বল। মই তাইক আটাই- বোৰ কথা সুধিলেহে কত থলে ভাল হব কব পাৰিম।
ৰুণুক—বল তেনে মিতা আহ বেগাই আহ। সৌবোৰ দেখিছনে ৰজাৰ মানুহবোৰে কেনেকৈ আঁৰিয়া আৰু জোৰ লৈ পিয়া পি দি ফুৰিছে। সৌৱা কিছুমান এই ফালেও আহিছে।
অনঙ্গ—বল।
[তিনিজনী নাগিনী আৰু অনঙ্গ ওলাই যায় আৰু অলপ পৰৰ পাছতে সেই বাটেদি আঁৰিয়া লৈ লৈ কিছুমান মানুহ যায়হি। এইদৰে কিছুপৰলৈ সেই ঠাই ডোখৰেদি আঁৰিয়া লৈ মানুহ দলে দলে অহা যোৱা কৰি থকা দেখা যায়।]
