[মাজনিশা। সুদৰ্শনৰ কোঠাত সুদৰ্শন শুই আছে। বাহিৰৰ পৰা বপুৰাই দুৱাৰ ঢকিয়াই মাতে]
বপুৰা— হে উঠক হে দেউতা—হে ইশ্বৰ—হে উঠক [ বৰকৈ ঢকিয়াই ] হেৰেই হেৰেই সাউদৰ পুতেক দেউতা অ’ দেউতা—
[ সুদৰ্শন ধৰফৰাই শোৱা পাটিৰপৰা উঠি বিস্ময়মানি চাৰিওফালে চাই ]
সুদৰ্শন— কোন—কোন?
বপুৰা— (অধৈৰ্য্য হৈ) হে দেউতা আগেয়ে দুৱাৰখন মেলি দিয়কচোন—পাছেও নামটো ক’ম।
[ সুদৰ্শন আহি দুৱাৰত কাণ পাতি কোন? কোন? ]
বপুৰা— হে মোৰ গোঁসাই! ডকাইতো নহও চোৰো নহও।
সুদৰ্শন— অ’ বপুৰা—
[সাউতকৈ দুৱাৰখন মেলি বপুৰাই হাতেৰে চুৰিয়াখন ধৰি ককালত ৰাখি, পাছে পাছে কাপোৰত বাহৰ জেং এডাল চোচোৰাই সোমাই]
বপুৰা— মোৰ দেউতা উঠক উঠক—বলক—বলক তেনেই সৰ্ব্বনাশ হ’ল।
[জেং ডাল হাতেৰে এৰুৱাই এচাৰ মাৰে]
সুদৰ্শন— কি হ’ল অ’ ঠিক হ’ল—জেঙে জাবৰে দেখোন এনেকৈ ওলাইছহি!
বপুৰা— নকব আৰু মোৰ প্ৰভু যি হবলগীয়া হল। এনেকুৱা খন বুলিনো জনা হলে—হৰি হৰি। বলক বলক—হালৰে এতিয়া কটা কটি মৰা-মৰি নহলেই হৈছে।
সুদৰ্শন— (অলপ পৰ টলকা মাৰি) কোঁৱৰ অকলে আছেনে নে লগত কোনোবা আছে? [বপুৰাই সেইফালে বেবুৱা খায়] কি হল তোৰ দেখোন মাত-বোল হৰিল।
বপুৰা— হৰিবৰ কথাই। পিছে আপুনি জানেই—পিছে কি কৰে;
