হৃদয়ৰ জ্বলাজুই উজ্বলি উঠিব
(ভাবিলে পৰণ কালে!) সেই দৃশ্য দেখি!
যােৱা যদি, পাছে যাবা আন দিনলই;
এতিয়া নালাগে যাব, কথা শুনা, সখি!
কটাঘাত চেঙ্গা তেল দিলে কি লাভ?
জ্বলিব পৰাণ মাথো, হ’বা মাথোঁ দুখী।”
“আতােকই আৰু সখি কি জ্বলিব জুই
কান্দি কান্দি গােলাপীয়ে কুঁৱৰীক কয়,
“জ্বলিবৰ আছে যদি, চাওঁ জ্বলায়েই;
নাবাধিবা সখি! মােৰ জ্বলিছে হৃদয়।”
এই বুলি গােলাপীয়ে নগৰৰ ফালে
বেগেৰে ধৰিলে খােজ, সন্ধীয়া লগাত
পালেহি নগৰ আহি, দেখিলে ৰজাক
বহি থকা দুখ মনে অকলে চৰাত!
“মহাৰাজ। পতি ঘাতী তুমি অভাগীৰ?”
কান্দি কান্দি গােলাপীয়ে বুলিহে ৰজাক,
“ফুলতে কৰি মােক অনাথ বিধৱা;
শিলেৰে গঢ়িলে নেকি ঈশ্বৰে তােমাক?
এপাত পাণৰ বহ নউ পাওতেই
স্বোৱামীক বধি মােক বিধবা কৰিলা।
এমে কি ৰজাৰ ধৰ্ম্ম? ব্ৰহ্মবধ কৰি
পবিত্ৰ বংশত কিয় কলঙ্ক আনিলা?
সেই যেই হক ৰাজা! কৰিছোঁ মিনতি,
দিয়া অভাগীক মােক মুৰটী স্বামীৰ
পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/৮৩
অৱয়ব
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬১
অষ্টম সর্গ।