সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/৬৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
সপ্তম সৰ্গ।

"Remote, unfriended, melancholy, slow
Or by the lazy, Scheld or wondering Po,
 *  *  *
Wherever I roam, whatever realms to see,
My heart untravell'd fondly turns to thee."
       Goldsmith
 পুঁৱতী স্থাহিছে পূবে, পলাইছে নিশা
 লুকুৱাই আপোনাৰ মুখ বিষাদিত;
 দাৱৰেৰে স'তে মিলি ৰশ্মি সুৰুযৰ
 জিলিকিছে আকাশৰ চাৰিও দাতিত।
 জুই বৰণীয়া ৰথ চলে পুৰুষৰ
 ধীৰে ধীৰে একে ৰাহে অকশ পথত!
 আঁতৰি আঁতৰি যায় বাট এৰি এৰি
 মহাঘোৰ অন্ধকাৰ বিষাদ মনত
 ধীৰে ধীৰে আহে যায় পুৱাৰ বতাহ
 কুউ কুউ কৰি কুলি গায় মিঠা গীত!
 কোনো হাঁহে কোনো কান্দে, কাৰো জ্বলে প্ৰাণ,
 শুনি সি অমিয়া গীত কোনো বিষাদিত।
 এনে সময়তে এটী পুখুৰী পাৰত