এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
কিন্তু আহা! সোনকনি!
জানিছা নিজেই তুমি
মানৱৰ মৃত্যু থাকে কালৰ হাতত!
ইচ্ছা মৃত্যু মানৱৰ নাই জগতত!
সেই বুলি একে থিৰে
তধা হই ধীৰে ধীৰে
থাকিম নিতউ চাই সি দেশৰ ফালে,—
জীৱনৰ শেষ হই, সন্ধীয়া লাগিলে,
নশ্বৰ জীৱন এৰি
তোমাক বিচাৰ কৰি,
“প্ৰাণৰ ভনিতী বুলি তাত চুমা খাম,—
স্নেহেৰে কোলাত তুলি মুখ খনি চাম॥
অনন্ত সুখৰ ভূমি
যি ৰাজত আছা তুমি,
তোমাৰ কাৰণে আৰু নাকান্দো শোকত।
অনন্ত সুখেৰে থকা তুমি সি দেশত॥
![কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য (page 267 crop)](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1f/%E0%A6%95%E0%A6%AE%E0%A6%A4%E0%A6%BE%E0%A6%AA%E0%A7%81%E0%A7%B0_%E0%A6%A7%E0%A7%8D%E0%A6%AC%E0%A6%82%E0%A6%B8_%E0%A6%95%E0%A6%BE%E0%A6%AC%E0%A7%8D%E0%A6%AF_%28page_267_crop%29.jpg/120px-%E0%A6%95%E0%A6%AE%E0%A6%A4%E0%A6%BE%E0%A6%AA%E0%A7%81%E0%A7%B0_%E0%A6%A7%E0%A7%8D%E0%A6%AC%E0%A6%82%E0%A6%B8_%E0%A6%95%E0%A6%BE%E0%A6%AC%E0%A7%8D%E0%A6%AF_%28page_267_crop%29.jpg)